Jak to się zaczęło?

4 stycznia 1998 roku rozpoczęło się pierwsze w Świerklańcu Seminarium Odnowy w Duchu Świętym. Po jego zakończeniu większość jego uczestników postanowiło nadal spotykać się na modlitwie. Rosnące grono osób, zawiązanie małych grup, otrzymywane Słowo i podejmowane posługi pozwoliły nam rozpoznać, że Bóg chce, byśmy coraz bardziej zbliżali się do Niego, umacniali się wzajemnie na tej drodze oraz dzielili z innymi pięknym doświadczeniem Bożej Miłości, która najpełniej zrealizowała się w Jezusie Chrystusie, naszym Zbawicielu.

W 9 rocznicę rozpoczęcia pierwszego seminarium siedmioro spośród nas po raz pierwszy przyjęło zobowiązania, których będziemy przestrzegać, by być bardziej wiernymi Bogu oraz sobie nawzajem. Wierzymy, że życie prowadzone zgodnie z tymi zasadami, pomoże nam lepiej realizować cel naszej wspólnoty, którym jest uświęcenie i ewangelizacja. Punkty Przymierza określają pewne minimum, które wspólnie chcemy podejmować. Obecnie w Przymierzu jest 54 osób. 

Jak wejść w Przymierze?

Dojrzałość › Wizja › Przymierze

Przymierze jest podejmowane jako trzeci krok na drodze do wspólnoty. Są do niego zaproszone siostry i bracia, którzy:
1) przejdą formację podstawową i dalszą (trwającą ok. 2-4 lat) › dojrzałość
2) odczytają swoje powołanie do tworzenia wspólnoty i przyjmą cel wspólnoty jako swój › wizja
3) podejmą zobowiązania zawarte w Przymierzu › przymierze

Z uwagi na fakt, że obecnie tworzymy 3 odrębne wspólnoty (Świerklaniec, Piekary, Kamień) nasze zobowiązania podejmujemy w odniesieniu do wspólnoty, do której należymy.

Przymierze jest podejmowane na okres 1 roku. Po tym czasie może być odnowione. Wtedy też mogą do niego przystąpić kolejne osoby, które uczyniły wyżej wymienione 3 kroki ku wspólnocie.

Punkty Przymierza mogą być zmieniane po upływie każdego roku przez członków Przymierza.

Zachęcamy pozostałych członków grupy modlitewnej do prywatnego przyjęcia wybranych punktów Przymierza jako przygotowania do pełnego przyłączenia się do Wspólnoty i równocześnie wkładu w budowanie Wspólnoty już teraz podczas własnej formacji. 

Przymierze Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym "W Drodze"

Bóg zawarł przymierze z człowiekiem już w ogrodzie Eden dzieląc się z nim wszystkim, co stworzył. Czyni to, ponieważ chce wchodzić w głębszą relację ze stworzeniem oraz gromadzić ludzi w jedno. Mimo niewierności ze strony człowieka, Dobry Bóg na przestrzeni tysiącleci odnawia to przymierze i potwierdza jego nieodwołalność. Ostatecznie w osobie swojego Syna Jezusa pieczętuje Nowe Przymierze przez Jego Krew przelaną na krzyżu dla naszego zbawienia.

Przymierze Boga z człowiekiem jest wyrazem miłości, wierności i bezinteresowności. Dzięki niemu każdy z nas może żyć w Bożej obecności, życiem obfitym i pełnym w nadziei zmartwychwstania przy końców czasów.

Postrzegamy Wspólnotę „W Drodze” jako miejsce doświadczania tej łaski i przestrzeń do realizacji Bożego powołania względem nas.

Trwając w przymierzu z Bogiem zawiązujemy jednocześnie przymierze między sobą. Jest ono wyrazem naszej odpowiedzialności za Kościół i oddania się do dyspozycji naszemu Panu. Jesteśmy przekonani, że nasze zobowiązania, gotowość do dzielenia się tym, co mamy i kim jesteśmy, pozwolą na pełniejszą realizację wizji i celów, które stawia przed wspólnotą nasz Pan. Nasze przymierze daje nam poczucie bezpieczeństwa, wspólnoty, siły oraz jest źródłem motywacji.

Zawiązując przymierze oczekujemy od siebie samych oraz pozostałych braci i sióstr wierności, gorliwości, zaangażowania i otwartości. Członkowie przymierza mają być wzorem dla pozostałych osób we wspólnocie. W przymierzu pragniemy budować bliskie relacje, aby było ono sercem wspólnoty, które ożywia wszystkie członki Ciała. Być w przymierzu to znaczy, być ‘bardziej’.

Ustalamy konkretne zasady, wg których pragniemy żyć. Są to:

Indywidualnie

1. MODLITWA OSOBISTA – codzienna, przynajmniej 15 min., rozmowa z Bogiem, rozważanie Słowa Bożego.
2. ŻYCIE SAKRAMENTALNE – jak najczęstsza pełna Eucharystia, regularna spowiedź.
3. MODLITWA I POST W INTENCJACH WSPÓLNOTY – kapłanów-opiekunów, lidera, swojego animatora, koordynatorów diecezjalnych, żyjących i zmarłych, obecnych i byłych członków wspólnoty oraz o realizację celu wspólnoty.

Razem

4. MODLITWA WSPÓLNOTOWA – uczestnictwo w spotkaniach modlitewnych, mszach św. i wieczorach uwielbienia.
5. MAŁA GRUPA – aktywne uczestnictwo przez otwartość w dzieleniu, podejmowanie formacji proponowanej przez animatora, odkrywanie darów.
6. FORMACJA – dbanie o własny rozwój duchowy, raz w roku przynajmniej weekendowe rekolekcje, lektura duchowa.

Ku drugiemu

7. EWANGELIZACJA – świadectwo życiem w swoim środowisku, włączanie się w akcje podejmowane przez wspólnotę według otrzymanego daru.
8. SŁUŻBA i DAWANIE – dzielenie się swoimi darami (posługa w diakonii, dawanie swojego czasu, dziesięcina – samodzielnie ustalony procent swoich dochodów przekazywany raz w miesiącu)
9. WZAJEMNE RELACJE – wychodzimy z inicjatywą, by lepiej się poznać, inicjujemy formalne i nieformalne spotkania

Wartości to osoby, prawdy, rzeczy, które są dla nas ważne. Które chcemy przechowywać w tej wspólnocie, przekazać je tym, którzy do nas dołączą w przyszłości, również naszym dzieciom, wnukom. Wartości, które się nie zdewaluują nawet po wielu, wielu latach.

1. JEZUS jest moim Panem i Zbawicielem. Chcę podtrzymywać i rozwijać z Nim żywą i osobistą relację przez codzienną modlitwę, życie sakramentalne i modlitwę wspólnotową.
2. SŁOWO BOŻE jest moim codziennym pokarmem. Chcę Go słuchać, rozważać, przyjmować i Nim żyć.
3. DUCH ŚWIĘTY jest dla mnie źródłem życia i świętości każdego dnia. Jest Dawcą charyzmatów i zachęca mnie do służenia nimi.
4. WSPÓLNOTA, czyli żywe, bliskie relacje z braćmi i siostrami. Realizowane przez spotkania modlitewne, małe grupy, świętowanie, wspólne dzieła, wyjazdy rekolekcyjne i rekreacyjne. Jestem gotów akceptować ludzi takimi, jakimi są, wybaczać im i służyć.
5. EWANGELIZACJA – przez życie zgodne z Ewangelią jestem świadkiem Chrystusa tam, gdzie żyję. Jestem gotów świadczyć słowem tam, gdzie Bóg mnie posyła.
6. NASTĘPNE POKOLENIE – dzieci i młodzież są tymi, którym chcemy przekazywać naszą wiarę, wartości i życiową mądrość, a w końcu pałeczkę odpowiedzialności za wspólnotę, Kościół i Polskę.